Και φυσικά… γίναμε “όλοι Γάλλοι”. Και από τις πρώτες πρωινές ώρες χύνουμε δάκρυα συγκίνησης στα social media, αλλάζουμε τις φωτογραφίες προφίλ μας στο Facebook με τα ίχνη της γαλλικής σημαίας, και μιλάμε… για όσα δεν γνωρίζουμε.
Μπροστά στο δέος της ανείπωτης τραγωδίας στο Παρίσι, θα έπρεπε να είμαστε περισσότερο συγκρατημένοι. Σιωπηλοί. Σοβαροί. Να έχουμε αίσθηση των πραγμάτων, και κυρίως της αδυναμίας μας να κατανοήσουμε το σύνολο των παραμέτρων.
Φυσικά, “είμαστε όλοι Γάλλοι”… καθυστερημένα. Όπως αργήσαμε να “είμαστε όλοι Μετανάστες”. Από τη Συρία και αλλού. Ίσως να αργήσαμε συνολικά να “είμαστε όλοι άνθρωποι”.
Το δέος του τρόμου φυσικά απασφαλίζει σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές. Παρέρχεται ωστόσο. Και ο καθένας από εμάς επιστρέφει στην “κανονικότητα” της προβληματικής ή μη καθημερινότητας που βιώνουμε.
Ξεχνάμε. Μέχρι την επόμενη φορά. “Είμαστε όλοι υποκριτές”, ως ένα σημείο. Και όταν κοιτάξουμε κατάματα τον καθρέφτη αυτής της πραγματικότητας, μπορεί να αποφύγουμε ανάλογες τραγωδίες στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου