Η διαβόητη και
πολυθρύλιτη διαγραφή του Νίκου Οικονόμου από τη θέση του Προέδρου του Δημοτικού
Συμβουλίου, είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας υπόγειας διαδικασίας, η οποία
κρατά πολύ καιρό πριν τις δημοτικές του 2014.
Η περίφημη
ομάδα της Ψαραγοράς προσπαθεί με παντείους τρόπους να δημιουργήσει όλες εκείνες
τις συνθήκες που θα της επιτρέψουν την κατάκτηση της δημαρχίας στις επόμενες
εκλογές του 2019.
Έχει «στήσει»
έναν ισχυρό μηχανισμό εντός και εκτός του δήμου, αλλά και παράλληλα έχει
απλώσει την επιρροή της και προσπαθεί να ελέγχει απόλυτα την ΔΗΜ.Τ.Ο. Ν.Δ.
Αίγινας, τις επαγγελματικές ενώσεις , αλλά και συλλόγους. Ταυτόγχρονα έχει
αναγκάσει ισχυρούς δημοτικούς συμβούλους να την ακολουθήσουν. Έτσι εξηγείται η δημιουργία της «ομάδας των
13» εντός του συνδυασμού του Δημήτρη Μούρτζη.
Πρακτικά, η
ομάδα της Ψαραγοράς, που είχε επιχειρήσει την πρώτη της «δημοτική» εμφάνιση ,
με διαφορετικό σχήμα, πριν το ΄14, διαμόρφωσε τελικά το «Αίγινα για Όλους» και τώρα έχει επιτύχει να διεμβολίσει το «Αίγινα εν Δράσει», όπου ο μόνος που «κρατά
τη σημαία» είναι ο Ν. Οικονόμου. Επιπλέον κατέχει τις τελευταίες θέσεις που δεν
ελέγχει η Ψαραγορά, δηλαδή προεδρείο
Δ.Σ. και ΚΕΔΑ.
Η διαγραφή
Οικονόμου δεν «λύνει» τα θέματα, όπως νόμιζαν κάποιοι, αντίθετα η κατάσταση
εντός της παράταξης που ασκεί την διοίκηση θα περιπλακεί, καθώς εκείνος θα
κινηθεί εναντίον όλων...
Το πρώτο
ερώτημα που γεννάται είναι για ποιό λόγο ο δήμαρχος ακολουθεί πιστά τις
επιταγές της «ομάδας Ψ», μήπως υπάρχουν εξαρτήσεις και δεσμεύσεις που δεν
γνωρίζουν οι πολλοί ;
Δεύτερον,
γιατί όλο αυτό το άγος της Ψαραγοράς για την εξουσία;. Μήπως ετοιμάζονται για
ρεσάλτο και μεγάλα κόλπα , εντός και εκτός δήμου και γι’ αυτό θέλουν να
ελέγχουν τα πάντα και να μην υπάρχουν αντίθετες φωνές σε δήμο, συλλόγους,
φορείς και τοπικά ΜΜΕ ;
Στην πολιτική
οι κινήσεις για την κατάκτηση της εξουσίας είναι λογικές και θεμιτές. Όμως όταν
οι κινήσεις μετατρέπονται σε μηχανοραφίες και μεθοδεύσεις κρυφού χαρακτήρα,
ασφυκτικού ελέγχου των πάντων με κάθε τρόπο, υπό τη λογική «ο σκοπός αγιάζει τα
μέσα», κάθε άλλο παρά δεοντολογικός και δημοκρατικός είναι.
Φυσικά το
ενδιαφέρον δεν είναι η πρόοδος και η εξέλιξη της Αίγινας και των Αιγινητών,
αλλά η εξουσία για την εξουσία.